TΟ ΠΟΙΗΜΑ ΕΙΝΑΙ ΠΗΛΟΣ ΠΟΥ
ΠΕΡΠΑΤΑ

 

 

 

 

 

 

…και αυτό παρεβρίσκεται στο δωμάτιο

εύφλεκτο, αφύλακτο, άστεγο...

Διακρίνεται ένα μακρόστενο τραπέζι με δύο πάγκους.

Κάθομαι και γράφω, σκυμμένη σε μια πληθώρα χαρτιών.

Ακατάπαυστα ένα φως ακτινωτό κατεβαίνει λούζοντάς με.

Ηλεκτρικό κατασκεύασμα ή έρχεται από κάπου, αδιάφορο

- με ηλεκτρίζει...

Γράφω γράφω, διορθώνω τα ποήματα και σβήνω και διορθώνω

έως το σημείο, εάν έχει σημείο αποδοχής.

Άξαφνα και μόλις τελειώνω ακούω ψιθυρίσματα, ρυθμούς

κι επάρσεις ενώ τα ποιήματα ένα παρά ένα παίρνουν

μορφές ανθρώπων

                              - πλήθος άνθρωποι ανακλαδίζονται,

φιδοφυρνούν, διαχειρίζονται τα ουρλιαχτά, πετούν μην

και ποδοπατήσουν την αγάπη, μ’ ένα μαχαίρι κόβουν το

αυθόρμητο -επαρχιώτης ο κόσμος εφορμά,

περίβλεπτοι αυτοκτονούν

                                        κι η ναρκωμένη κάμαρα

-ράμπα ενός μονόπρακτου-

πλημμυρίζει λάμψεις και αίμα!

Έκθαμβη στην εναλλαγή, με τρυφερότητα παραδοχής

                               κυκλοφορώ ανάμεσά τους

σαν τίποτα να μην συμβαίνει

                                 μονολογώντας

                                                       μονολογώντας...

Φακοί Επαφής 1989

στα κοσμήματα ο γλύπτης Β.Μουστάκας

Ποιήματα

Contact Lenses 1989

drawings by the sculptor E.Moustakas

Poems