ΔΕΝ  ΧΑΪΔΕΨΑ

Πάντως εγώ  ισορροπώ
Μες στο Χειμώνα,  ψέλλισα
Γιατί,  η Άνοιξη μου μουρμουρίζει κάτι
Λάκους
Που ξαναβλασταίνουν
δηλώνοντας  προήγηση ή αλλιώς
το γλείψιμο τού Άδη

Κι είναι μια κάθοδος
Κι ακίνητη σε πάει
Το είδα ετούτο

Χθες βράδυ
Πάει  η  Μπου  το σκυλί μας
Τυλίξαμε το κλάμα εγώ κι εκείνος σε
Σακούλα σκουπιδιών
Μα η μυρωδιά ξεπέρναγε τις ησυχίες
Μας τέλειωσαν κι οι λάκοι μες στον κήπο
Έσφιξα δόντια δεν αντέχω άλλα σκυλιά στο
Σπίτι
Τόσος θάνατος τόσο συχνά κι ούτε
που πρόλαβα λιγάκι να χαϊδέψω το μαύρο της
Μαλλί αγρίμι που ήτανε...

Το βράδυ πριν,
Στου ποδιού μου τον κλότσο
Το επίμονο γλείψιμό της
Διαπερνά μνημονικό
Γλωσσοδέτης το διώχνει
Το μυαλό μπαλωματής
Αυτοδίδακτος
Με κριθαράκι σπυρί στο μάτι
Θέλει να παριστάνει το αμέτοχο
Στο πεπρωμένο

Η Πυθία αποκαρδιωμένη
Ανάποδα η δημοφιλότης κάθισε
Κι η κουφάλα στην ελιά τα βότανά της καίει

Έχεις δει πως
Αρπάζει φωτιά μια τέτοια κουφάλα;
Τα πυροσβεστικά σελώνουνε το πείσμα
Τα ξερά λόγια προχωρούν
Μ’ ανεστραμμένη βιασύνη τη φλόγα

Κι η προφητεία
Καίει δεν καίει τα σωθικά μας

Πραγματικότης εμπριστής...

DID NOT  CARESS

Nevertheless I balance
In mid winter, I mumbled
For spring whispers to me certain
Pits
That blossom again
Declaring preceding or else
The licking of Hades.

And it is a descent
Immobile it takes you
I saw it all

Last night
Boo, our dog passed away  
He and I wrapped the tears in a
Garbage bag
But the smell overcame the quietness
We ran out pits in the garden
I gritted my teeth I can’t take any more
Dogs in the house
So much death so often and
I did not even have time to caress her black
Hair enough she was so feisty…

The night before
At my foot’s kick
Her insistent lick
Pierces the memory
A tongue twister pushes it away
The brain
A self taught cobbler
With an infected eye
Pretends it has no part
In destiny 

Disenhearted Pythia
Popularity sat upside down
And the hollow in the olive tree burns its herbs

Have you seen how?
Such hollows catch fire?
The fire engines saddle stubbornness
The dry words advance
The flame in an inverted hurry

And the prophecy
Burns burns not our entrails

Arsonist  reality...

Translation  by  Aghapi  Daifa

ΧΡΥΣΟΜΥΓΑ

Το είχε συνήθειο
Όταν βρισκόταν στην παρέα, σχεδίαζε

Ο καλλιτέχνης έβγαλε το “Fabriano Rafaello”
Eπώνυμο χαρτί αντίστασης στο χρόνο
Και τα μολύβια του να σχεδιάσει

Αυτό που ποτέ δεν βραδιάζει...
Τόσο αφύσικο
Ένα σχέδιο καταφερτό στο αιώνιο!

Του έλειπε ωστόσο μια γραφίδα -χρώμα χρυσό
Εμπλουτισμός στην όραση
Αυτό που κάνει το ανικανοποίητο
Θαρραλέο

-Το χρυσό ;  Είπε η μούσα...

Χα ! Ποτέ χαρά δεν παίρνω απ’ το χρυσό
Μόνο ζωγραφισμένα
Τα φτερά των αγγέλων
΄Ασπαστα μεγέθη !

Άλλως
Μου θρυμματίζει το εγώ
Έτσι το αποκλείω
Ατάκτως λέω
Ασήμαντο χρυσό -κουτόπετρα
Μες στους αιώνες

Και λοιπόν ;
Ποτέ δεν το φορώ,  ως μη αντιληπτό

Αυτή, ναι, είναι
η διαφορετικότητα

Του άφθαρτου απ’ το φθαρτό

GOLD FLY

When it had company,
It was accustomed to sketching

The artist took out the “Fabriano Rafaello”*
Famous paper resistant to time
And his pencils in order to sketch

That on which night never falls…
So unnatural
A sketch prevailing through the ages!

But it lacks an inscription - in gold
Enriched in the vision
Of that which makes the unsatisfied
Brave.

- The gold?  Said the muse…

Ha!  I never find joy in gold
Only in the painted
Wings of angels
Size intact !  Unbreakable magnitude!

Besides
It shatters my ego
So I reject it
Unruly I say
Insignifiant dumb gold stone
Through the ages

And so?
I never wear it, as indiscernible

That, yes, is
The difference

Between the incorruptible and the corruptible

*“Fabriano Rafaello”:  Brand of Italian
drawing paper that lasts through time